25 rozmów o odchodzeniu, opiece i czułości.
Autor bestsellerowego Nieba dla akrobaty, nazwanego dekalogiem nadziei, rozmawia po latach z bohaterami swej książki. Gorzowskie hospicjum św. Kamila, które widział kiedyś jako niebo, które fascynowało go solidarnością w niesieniu pomocy choremu, zdało mu się po powrocie inne. Między ludzi wkroczyły ambicje, zmęczenie, wypalenie. Grzegorczyk o mało co uległby pokusie, aby uciec i ocalić lepsze wspomnienia. Ale na dnie tego kryzysu zauważył tę wartość największą i niezmienną - chorego. Tak samo bezradny i oczekujący na drugiego, mogący dać nagrodę - uśmiech, który zawsze będzie powracał. Na koniec zobaczył, że ten kryzys, jest glebą, która rodzi nowe owoce. I znowu nadleciały anioły. Grzegorczyk nigdy nie pisze laurek, uznaje, że życie jest piękne i święte takie, jakie jest nie ma potrzeby, by je pudrować.
Właściwie w każdej rozmowie padało słowo uśmiech. W najróżniejszych kontekstach i złożeniach. Słowo klucz. Kod, który wszystko otwiera. Dar, który przekazują sobie i chory, i jego opiekun. Uśmiech działa w obie strony. Dzięki niemu wszyscy stają się posłańcami dobra. (ze wstępu autora)

Życie w hospicjum - najnowsza powieść Barbary Rosiek - to głęboka, poruszająca i prawdziwa książka o sensie życia, istnienia, przemijania, umierania. Bycia z drugim człowiekiem w chorobie, cierpieniu, bezgranicznym bólu bez nadziei na wyleczenie. Autorka pokazuje także bezmiar ludzkiej głupoty, egoizmu, braku empatii i zrozumienia. Stojąc na stanowisku, że pacjent przede wszystkim do końca trwa przy chorym. Czy uda jej się dotrwać do końca przy najbliższych?